Zojuist weer eens
The Fountain van Darren Aronofsky gekeken. De aftiteling loopt nog.
Maar wat is dit toch een wonderschone film. En met elke keer kijken wordt deze beter en beter.
Als je recensies leest dan is dit een film die je haat of liefkoost. De meest voorkomende kritieke noot is dat de film een pretentieuze miskleun is. Zoals al gezegd kan ik daar absoluut niet mee eens.
Wat de film ook heeft tegengewerkt is dat in veel media (die elkaars recensie vaak kopieren) de film als een science fiction film werd neergezet of een film met verhalen in drie parallelle tijd-lijnen. Maar niets van dit alles. Deze film speelt zich af in het hier-en-nu.
Voor mij gaat deze film in puurste essentie om:
Liefde-Acceptatie van verlies (van een dierbare)-Loslaten-Verder groeien-Eeuwige liefde (her)vinden.
De symboliek in de film is treffend en wordt goed gebruikt om dit verhaal te vertellen.
Ik ben geen spiritueel type, integendeel eigenlijk, maar deze film raakt me wel op een spiritueel vlak.
De film wordt gedragen door Hugh Jackman (Tommy) en Rachel Weisz (Izzy). Van beide een geweldige acteer prestatie. Maar ook Ellen Burstyn speelt een prachtige bijrol.
Daarnaast valt de film op door het visuele aspect. Geen CGI maar een speciale techniek met vloeistoffen in water (bijvoorbeeld babyolie) wordt gebruikt in deze film. En dat ziet er ontzettend gaaf uit.
Ook de audio/geluid/soundtrack vult het geheel aan op een perfecte manier. Melancholisch. Dragend voor de film.
Toen ik de eerste keer de film zag waardeerde ik deze met een acht. Maar nu is deze film in een select gezelschao toegetreden:
11/10
/fanboi
